پیش ‌بینی سازگاری در ازدواج‌ بر اساس الگوهای بالینی شخصیت و نشانگان بالینی

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه اختلالات شخصیت و نشانگان بالینی با سازگاری در ازدواج است. روش بررسی: طرح این پژوهش یک طرح توصیفی-همبستگی است. نمونه آماری شامل 300 نفر از کارکنان متأهل بیمارستان‌ها در تبریز بود که به‌صورت تصادفی ساده برگزیده شدند و با استفاده از پرسشنامه میلون 3 (1994) و آزمون سازگاری ازدواج هارموهان سینگ (1987) بررسی گردید؛ و مدل آماری این پژوهش رگرسیون چند متغیری بود. یافته‌ها: نتایج این بررسی نشان داد که بین الگوهای بالینی شخصیت و نشانگان بالینی و سازگاری در ازدواج رابطه معنادار وجود دارد. به‌طوری‌که بین الگوهای بالینی اسکیزوئید، دوری گزین، افسرده، خودشیفته، دگرآزار، منفی گرا، اسکیزوتایپی، مرزی، رابطه منفی معنادار به دست آمد (01/0p≤). نتایج رگرسیون نیز نشان داد که پیش‌بینی سازگاری در ازدواج زنان بر اساس اختلالات شخصیت خوشه,B, CA به ترتیب در مورد اختلال اسکیزوتایپی، اختلال خودشیفته و مرزی و در مورد اختلال اجتنابی و وابسته معنادار بود (0001/0p≤). هم‌چنین نتایج تحلیل رگرسیون گام‌به‌گام نشان داد پیش‌بینی سازگاری ازدواج بر اساس نشانگان بالینی شخصیت در مورد استرس پس از سانحه، وابستگی به الکل، اختلال اضطراب و افسرده خویی معنادار بود (01/0p≤). نتیجه‌گیری: ازآنجا که نتایج این پژوهش مؤید آن بود که بین اختلالات شخصیت و نشانه‌های مرضی با ناسازگاری در ازدواج رابطه وجود دارد؛ بنابراین به نظر می‌رسد بررسی وضعیت روانی- شخصیتی افراد در طی مشاوره‌های قبل از ازدواج از ضرورت برخوردار است تا ماندگاری ازدواج بیشتر گردد.